Miałem niedawno do czynienia z przemiłą osobą płci żeńskiej, życzliwą i naprawdę ciepłą. Dałbym się posiekać, że jest to kobieta pełna dobrych chęci i entuzjazmu, gdyby nie jedna drobna sprawa – była specjalistką od PR’u. Zdumiewające jest to, że wykształcenie takie kładzie się cieniem na stosunkach międzyludzkich, bo kto się z takim kimś zetknie, zaczyna zaraz zadawać sobie pytania: interlokutor jest szczery, czy po prostu gra na uczuciach? Mówi, co myśli, czy, wykorzystując swoją psychologiczną wiedzę, zwodzi na manowce? Można mu ufać, czy trzeba uważać, bo to MANIPULATOR?

Ledwie wychwyciłem swoje uczucia wobec rzeczonej kobiety, zaraz przypomniały mi się wielokrotnie powtarzane obserwacje różnych ludzi dotyczące mojej osoby: ile razy schodziłem z mównicy po prelekcji konwentowej, podchodził do mnie jeden czy drugi i zadawał pytanie: “ciekawy jestem, ilu chwytów użyłeś podczas tego wykładu?” Moje zaskoczenie przy takich okazjach jest zawsze tak samo wielkie. Wybałuszam oczy i pytam: „ależ jak to?”, albo mówię „no przecież…” po czym się zapowietrzam, bo ze zdumienia nie wiem, co dalej rzec. I co? Moje reakcje spotykają się z uśmiechem „zrozumienia”: znowu manipuluję. Jasna cholera. Przecież mi zależy podczas prelekcji na jednej tylko rzeczy: przekazaniu jak największej ilości wiedzy w jak najbardziej komunikatywny sposób. Jeśli się reklamuję to raczej otwarcie i bez użycia bodźców podprogowych.

Okazuje się jednak, że etykieta jest etykietą i choćbyś człowieku był tak szczery i otwarty jak Argonath i tak fakt, że zajmujesz się prowadzeniem treningów dla biznesmenów / piarem / komunikacją międzyludzką powoduje, że rozmawiają z tobą, słuchają, mówią, a potem zastanawiają się, ile z twoich reakcji było prawdziwych, a ile wykalkulowanych.

To jest straszne. Bo nie po to uczyłem się przez znojne lata, jak rozmawiać z drugim człowiekiem (żeby go lepiej rozumieć i żeby on lepiej rozumiał mnie), żeby potem być posądzanym o manipulacje!

Jedna z moich znajomych opowiedziała mi anegdotę: siedzi na audytorium podczas mojej prelekcji, w pewnym momencie patrzę na nią i pytam: „Zgadzasz się ze mną, Paulina?”. Ona lekko kiwa głową. Przed nią siedzi para: młody chłopak nachyla się do ucha dziewczyny i szepcze: „Na tej sali na pewno nie ma żadnej Pauliny. To jest chwyt psychologiczny, ale my nie damy się nabrać”.

Etykieta jest jednym słowem etykietą, schemat schematem i w zasadzie nie da się z tym walczyć. Co więc wypada powiedzieć? „Tak, znam się na komunikacji międzyludzkiej i trochę na psychologii. Wiedzcie więc, drodzy czytelnicy, że manipuluję, aż świszczy, przy każdej okazji, w każdej rozmowie o każdej porze dnia i nocy. A teraz spójrzcie w lustro i zadajcie sobie pytanie, czy nie robicie tego samego.” I co powiecie? „Ależ jak to?”, albo „No przecież…”, a ja pokiwam ze zrozumieniem głową, uśmiechnę się i pójdę w swoją stronę .

Ten wpis został opublikowany poniedziałek, 21 Marzec 2011 o 09:47 i jest zaszufladkowany do kategorii Wpisy różne. Możesz śledzić wszystkie odpowiedzi do tego wpisu poprzezkanał RSS 2.0. Możesz dodać odpowiedź lub trackback ze swojej strony.