Dżoj-sti Bald otarł pot z czoła. Od trzech godzin kosił taras zarośnięty bujną, falującą na wietrze trawą. Zbocze było strome, musiał więc wkładać niemało wysiłku, by wepchnąć pod górę ciężką kosiarkę. Chwycił mocno prowadnice i wznowił pracę. "Czyż życie nie jest walką?", pomyślał, "Kto to powiedział? Nie pamiętam, ale chyba miał rację." Zacisnął szczęki. "Boli mnie kręgosłup, coś mi strzyka w kolanie, jestem głodny i zmęczony, a został mi jeszcze spory kawałek." Kosiarka zaczęła gubić trawę. Był to widomy znak, że pojemnik się zapełnił. Młodzieniec wyłączył urządzenie. Pochylił się i odczepił kontener. Ból grzbietu nasilił się. Graodan powstrzymał przekleństwa cisnące się do ust. "Samokontrola, samokontrola", powtarzał w duchu. Ruszył w kierunku kompostownika skrytego za wysokimi świerkami i krzakami jałowca. "I kto narzeka na gry? Że niby jest w nich agresja? Oto ja tu, w tej banalnej sytuacji toczę z góry przegraną bitwę z trzema największymi wrogami człowieka: zmęczeniem, bólem i głodem. I nie narzekam na przemoc, którą wobec mnie stosują. Walczę." Wyszczerzył zęby wytrząsając zieloną zawartość zbiornika. "Kiedy dogoni mnie starość", myślał wracając do kosiarki, "będę coraz słabszym wojownikiem, a atakujące hordy chorób i dolegliwości będą coraz liczniejsze". Wsunął zbiornik w zaczepy i włączył ostrze. Silnik zawarczał. "Dlatego muszę się hartować." Ruszył pod górę ignorując ból w kolanie i kręgach. "Żebym był przygotowany. Do ostatniej bitwy."