Dzień był niezwykle pogodny. Dżoj-sti Bald, zamiast odbywać obowiązkową ascezę polegającą na graniu, siedział przy otwartym oknie i z lubością wygrzewał się w słonecznych promieniach. Po jakimś czasie zerknął na zegarek. Wydawało mu się, że odkąd spoczął na fotelu minęła co najmniej godzina, tymczasem upłynął zaledwie kwadrans. "Dziwne", pomyślał, "Podczas gry piętnaście minut przemknęłoby niczym spłoszone stado kuropatw. Ani bym się obejrzał, byłoby popołudnie." Wsłuchał się w śpiew skowronka zawieszonego gdzieś wysoko nad polem. Zamknął oczy. "Ciekawe: mistrz Grao-tsy Łinkomande gra, czy też się wygrzewa? Na jego miejscu nie podszedłbym do klawiatury". Spojrzał w kierunku łóżka. Leżał na nim jasiek. Wychylił się i przyciągnął go końcami palców. Podsunął pod fotel zydelek, położył na nim poduszkę i oparł nogi. "Jestem w raju! Dzisiaj nie gram. Może później."
   Obudziło go pukanie do drzwi. Zerwał się nieprzytomny. Słońce wisiało tuż nad linią lasu. "Która może być godzina?", myślał gorączkowo, "Pewnie dziewiętnasta".
   - Proszę! - rzucił przez spierzchnięte gardło.
   W wejściu pojawiła się sylwetka Nauczyciela.
   - Można? - spytał stary człowiek.
   - Ależ tak... - Chłopiec błyskawicznie odsunął zydel, rzucił poduszkę na łóżko i odsunął fotel. Jednego nie zdążył zrobić: włączyć komputera.
   - Pracujesz... - mentor zawahał się - koncepcyjnie?
   - Ttak... - zająknął się chłopiec.
   - Słusznie. Ja też lubię podumać siedząc przy otwartym oknie. Nad czym medytowałeś?
   - Ee... nad relatywnością gierczanego czasu...