Mało kto wie, że gdy wychodziła „Granica rzeczywistości”, tom drugi był już napisany. Oczywiście nie było to dzieło po redakcjach, ale pierwszy draft jak najbardziej. Zaczęło się od opowiadania (podobno czasami tak to bywa) pod tytułem „Pandora”, ale szybko się zorientowałem, że tekst zawiera potencjał większej opowieści, czegoś o zrywaniu zasłon prawdopodobieństwa aby zbliżyć się do prawdy. De facto ta metafora stała się główną myślą GamedecVerse. (Oby tylko nie okazało się (jak u Celtów), że gdy zerwie się ostatnią kurtynę ułudy i zobaczy ostateczność, będzie to mała, brudna chatka, a w niej cuchnąca starucha grająca w szachy. Tą staruchą będzie bóstwo władające światem, a my – bierkami na planszy…)

Wracając do tematu, tom istniał. Gdy go pisałem, mierzyłem się z nieznanym. Nie to, żebym przedtem nie napisał powieści, owszem, ale one tym się różniły od „Sprzedawców…”, że nie zostały opublikowane. Coś w nich szwankowało, wydawnictwa je odrzucały („Copulopolis”, „Kilka słów”, „Jedenaście rozdziałów z epilogiem”, tak brzmiały tytuły moich pierwszych dużych form, wciąż nieznanych szerszemu odbiorcy, może i dobrze). Mimo, że wchodziłem do nieznanego lasu, bardzo chciałem oszołomić odbiorcę ilością pomysłów, wielopoziomowością intrygi, ogłuszyć go. Na swój użytek stworzyłem metaforę „pancernej pięści”. Tym właśnie byli i są dla mnie „Sprzedawcy lokomotyw”. Książka ukazała się drukiem dwa lata po publikacji pierwszego tomu (w maju 2006 roku). Opóźnienie wyszło jej na zdrowie, bo korzystając ze zwłoki znacznie ją poprawiłem.

Ten wpis został opublikowany piątek, 4 Czerwiec 2010 o 21:43 i jest zaszufladkowany do kategorii Wpisy różne. Możesz śledzić wszystkie odpowiedzi do tego wpisu poprzezkanał RSS 2.0. Możesz dodać odpowiedź lub trackback ze swojej strony.